Blog 'Eso si que es'

Hallo, ik ben anoniem. Ik ben van Spaanse komaf en ben naar Nederland verhuisd omdat mijn toenmalige vriendin die mij nu verlaten heeft hier woont. Ik woon in de stad Amsterdam in een klein kamertje. Meer zit er op dit moment niet in. Toen ik in Spanje woonde werkte ik als barman. Zo heb ik ook mijn vriendin ontmoet. Aardige vrouw hoor daar niet van, op sommige momenten.... Maar ik dwaal nu iets te ver af. Toen ik haar dus ontmoette ben ik naar Nederland verhuist en hebben wij ons eigen restaurantje geopend. Spaanse tapas, lekker man. Het liep normaal en we konden ervan leven. Goed genoeg dus. Wij waren nog vrij jong en zij had natuurlijk een aantal vriendinnen. Ik vond het maar aparte vriendinnen. Waren heel afwezig en ik kon ze nooit echt volgen wanneer ze een verhaal aan het vertellen waren. Maarja, het vrouwtje een plezier doen kan natuurlijk nooit kwaad. Ook aan mijn vriendin begon ik iets te merken. Terwijl ze in Spanje juist altijd zo vrolijk was kon er in Nederland geen leuk woord vanaf. 

 

De spanningen liepen veel te hoog op thuis. We vloekten veel op elkaar en er gingen geregeld vazen kapot. Ook ons restaurantje liep niet meer door de ruzies. We konden simpelweg niet samenwerken en wanneer wij ruzie aan het maken liepen de klanten met bosjes weg. We zaten in de schulden en ik snapte maar niet hoe ze er altijd zo nonchalant over was. Er was iets waar ik achter moest komen.

 

Iedere dag ging ze hardlopen om half 6 tot half 7. Ik dacht 'weetje, ik ga haar gewoon volgen'. Dus om half 6 op maandag liep ze weer in haar hardloopkleding naar buiten. Ik liep erachter op gepaste afstand. Tot mijn verbazing ging ze niet naar links waar een voetpad was, maar naar rechts waar een stukje landbouwgrond was. Dus ik liep erachteraan en wat ik aantrof schrok ik niet zo zeer van. Ze was rustig van een flesje water aan het drinken. Maar wat mij erg de wenkbrauwen deed fronzen was dat ze zo raar ging lachen ervan. Alsof ze zich er prettig van voelde. Ik liep dus rustig op haar af.

 

'WAT DOE JIJ HIER LUL' schreeuwde ze tegen mij. 'WAT DOE IK? WAT BEN JIJ AAN HET DOEN'! Ze barste weer in lachen uit. 'WAAROM LACH JE ZO DOM' schreeuwde ik? Ne-e-eeem een slokje van dit, je voelt je geweldig! Dus ik deed het en inderdaad: 'wooooooooooooow schat dit is geweldig spul, wat is het'? 'Dit is nu GHB schat, en dit spul is inderdaad heerlijk'. Na wat flinke teugen voelde ik mij geweldig. Ik danste weer samen met mijn vriendin en wij bleven elkaar maar kussen. We liepen hand in hand naar huis en bleven de hele nacht praten. Eindelijk voelde ik mij weer eens fijn bij haar.

 

De volgende ochtend hadden we het steeds over het GHB en hoe het gemaakt werd. 'Is dat zo makkelijk'? En het was inderdaad zo makkelijk. 'En het is echt niet schadelijk'? Nee het was niet schadelijk volgens haar. Dus wij bleven iedere dag gebruiken. Niets interresseerde mij meer behalve het middel. Zelfs mijn vriendin boeide mij niets. Ik mocht haar al niet zoals ik schreef en dus ging ik bij haar weg en liet het bedrijf achter. 'Ik ga lekker voor mezelf beginnen'.

 

Eenmaal in Amsterdam bleef ik natuurlijk gebruiken. Flesjesvol en dagenlang. Want het was zo lekker en zo simpel te maken. Ik raakte vergeetachtig en mijn buikpijn ging alleen weg wanneer ik GHB gebruikte. Ik noemde het ook wel: Goede Hete Buikpijnverwijderaar (GHB). Maar die bijkpijn werd alleen maar erger als ik niet had gebruikt dus ik bleef maar gebruiken. De hele dag door. Ik had nogsteeds geen baan door de crisis en mijn geld raakte op. Tja, dan maar dit verkopen. Ik ging dus naar feesten toe om GHB te verkopen. Er was veel interesse in. Maar mijn prijzen waren te hoog volgens hun. Ik stopte maar met het verkopen hield het maar lekker zelf.

 

Ik zit nu op een uitkering. Ik word angstig en nerveus. Ik kan nu namelijk bijna geen GHB meer maken. GHB is het lekkerste dat er is en ik kan er niet zonder mee. Ik ben verslaafd, dat weet ik zelf ook. Maar ik heb geen geld om hulp te zoeken of te krijgen. Mijn familie zit in Spanje, mijn vriendin is weg en ik zit hier nu alleen in Amsterdam. Werk zoeken boeit mij al niet meer. Mijn leven boeit mij niet meer. Het enige dat mij iets boeit is GHB.

En ik ben pas 25 jaar.....

 

Ahg ja, Eso si que es zeggen wij dan in Spanje.

Het is wat het is.